Blinduð af pólitískri unglingsást.

Katrín Júlíusdóttir er greinilega í póltísku ástarsambandi sem blindar hana alveg.

Þó mörg hundruð milljarða skuldahali hafi verið skilinn eftir af Björgólfi Thor þá er Katrín svaka spennt fyrir honum.

Þó Icesave hafi á sínum tíma verið tær snilld, þá fór nú sem fór með það, endaði sem bankareikningur dauðans.
Þó tónlistarhúsið Harpa sem á að flytja dauðahryglur Íslands hafi í upphafi átt að kosta 3-4 milljarða endar það líklega í 20 plús.
Hvort tveggja er þetta nú hluti af snilldarhugmyndum Bjórgólfs Thor og báðar hafa þessar snilldarhugmyndir komið þjóðinni rækilega í koll.
Nú vilja meira að segja einhverjir fara að taka lottópeninga til að borga fyrir tónlistarhúsið.

Það hefur ekkert verið lagt á borð um að eitthvað vit sé í þessu gagnaveri í Reykjanesbæ. Þessu er bara slengt fram eins og enn einni töfralausninni sem skapi eilífa velsæld fyrir þúsundir manna. Það er ótrúlegt að ætla að púkka upp á þetta út á svona rök eftir það sem á undan er gengið.

Ég veit ekki allt um viðskiptavenjur Björgólfs og Katrínar, en í venjulegum viðskiptum tveggja aðila er það nú yfirleitt svo að þegar annar aðilinn hefur svikið hinn svo illilega að hann stefnir í gjaldþrot út af því, þá er sá sem svikinn er ekki vanur að leggja mikið traust á hinn aðilann eftirleiðis, hvað þá að stjana við hann og veita honum alls kyns fyrirgreiðslu umfram aðra, jafnvel þó hann lofi því að vera með nýja snilldarhugmynd á prjónunum.
Þess vegna er það siðferðilega útilokað að pína þjóðina til að beygja sig aftur berrassaða fyrir framan Bjórgólf Thor. En iðnaðarráðherra má gera þetta sjálf ef hún er nógu vitlaus til þess.

„Hvar liggja siðferðismörk ráðherra?“